taakstraf-canta-henkie

De Taakstraf

“Elk mens heeft zijn eigen stem of toonkleur net als een piano. Ontmoetingen met mensen zijn voor mij altijd een drijvende kracht achter mijn inspiratie en zoektocht naar iets wat verborgen is achter de façade van ons dagelijks leven.”

Ik herinner mij Henkie nog uit mijn jeugd. Henkie was analfabeet en kwam uit een groot gezin uit een z.g. arme wijk. Henkies vader was handelaar in konijnenvellen en ging in de jaren ‘40 en ‘50 met de handkar langs de deuren om konijnenvellen in te kopen. Henkie kluste ondertussen wat bij, hielp zijn moeder in het huishouden, zorgde voor zijn zussen en maakte soms wat ruzie met zijn broers. Henk was autodidact en ontwikkelde zich in zijn leven tot een ware meester in de omgang met mensen. Vrijwel iedereen droeg hem op handen en was graag met hem bevriend. Alle rangen alle standen. Henk had een groot hart kon zeer goed delen en weggeven. Hij gunde iedereen zijn deel en sprong in de bres voor zijn vrienden en ook kennissen als er zich iets voordeed waar hij iets aan kon doen. Henk toonde zich in de eenvoud een ware meester en kon geweldig improviseren. Ik zie nog voor me hoe een oud graatmager grijs madammetje bij hem aan de deur kwam. Ze was haar sleutel van de voordeur vergeten mee te nemen en had zichzelf buitengesloten. Het kleine omaatje voelde zich volkomen veilig bij hem en wist dat het gewoon zou worden opgelost. Henk toog in blauwe overall, zoals hij doordeweeks meestal gekleed was, naar haar voordeur. Wat hij daar precies deed blijft een groot raadsel maar de deur was in een wip open.

Henkie had echter ook zo zijn ongemakken. Zo kon hij niet lezen en schrijven en het lukte hem dan ook niet om een rijbewijs te halen. Desondanks zag ik hem regelmatig voorbij rijden in een automobiel. Maar zoals het spreekwoord luidt: de kruik gaat zolang te water tot zij breekt. Het gebeurde op de terugweg van een bezoek aan een boerderij. Henk had daar in het groot aardappels ingekocht na later bleek voor de hele buurt. Door het grote gewicht van de lading aardappels hing de auto bijna op de grond en dat werd snel opgemerkt door hermandad. Henk was er gloeiend bij. De ochtend daarop werd in Henkies kleine portiekflat gelegen op de hoek van de straat het voorval besproken met de gedupeerde buurtbewoners. Dat de auto verbeurd verklaart was was nog tot daaraan toe, maar dat zijn aardappels in beslag waren genomen dat deed lelijk pijn. Henk werd veroordeeld tot een hoge geldboete maar had geen cent te makken. Daarom kreeg hij een strenge taakstraf: werken in een tehuis voor gehandicapte kinderen. Dat zou hem leren!

Als ik het me goed herinner was het een taakstraf van een half jaar. Maar Henkie leek er totaal niet mee in te zitten. Soms leek het er in de aanloop naar de taakstaf wel op dat hij er juist zin in had. Henkie kende natuurlijk al weer op voorhand een aantal bewoners van het tehuis, dus daar kon hij dan altijd even langs gaan, zo redeneerde hij. Toen Henkie aan zijn taakstraf begon duurde het niet lang of hij had vrijwel alles naar zijn hand gezet. Een van zijn eigenaardigheden was dat hij overal waar kwam dingen achterliet of liet staan. Je kon altijd meteen zien waar hij bezig was of was geweest. Dit tot grote en alsmaar toenemende ergernis van de directeur en managers van de instelling. Maar hij had hen goed in de tang, na later zou blijken.

Henkie was handig dus moest hij rolstoelen afstellen en repareren. Hij had een kleine werkplaats met een dubbele deur die uitkwam op de parkeerplaats van het tehuis. En ja hoor, het duurde niet lang of het was daar een opstopping van rolstoelen en sigaretten rokende bewoners voor de dubbele deur. Zeg maar een hangplek voor invalide pubers en oudere jongeren. Het werd elke dag gezelliger en het schaalde dag naar dag op. Dit alles werd door directeur en managers, die dagelijks met hun bolides de parkeerplaats op kwamen rijden, met argusogen gadegeslagen.

De dubbele deur stond alweer al open, en dat ruim voor het juridisch opgelegde tijdstip. Hij was al weer bezig en er zaten al weer invalide jongens te roken en klusjes te doen. Op de achtergrond speelde goed hoorbaar de radio Nederlandstalige muziek! Henkie was in no time een begrip geworden. Hij voerde de rolstoelen van de jongens op, bracht handige aanpassingen aan of monteerde opzichtige lampen en lawaaiige toeters. Elke dag was er volop worstenbrood, taarten en saucijzen. Weliswaar overgebleven van de vorige dag, maar ze vonden gretig aftrek bij de jongens. Henkie was met een lokale bakker gaan praten en met resultaat. Als een van de jongens een ongelukje had werd daar niet naar getaand. Henk kwam uit een groot gezin en was veel meer gewend dan menigeen. Er stond altijd een emmer met mop klaar voor dit soort incidenten; dat was allemaal bijzaak voor hem.

De professionele dagbesteding van het tehuis begon tijdens Henkies taakstraf met krimp te maken te krijgen. Het kon zo niet langer verdergaan. Dag in dag uit voerden directie en managers intensieve gesprekken hoe dit ontstane probleem het hoofd te bieden. Maar de dagen telde zich af en de taakstraf zou spoedig worden ingelost. Henk had het er moeilijk mee. Hij kon die jongens toch niet zomaar achterlaten? Hij moest nog zoveel doen. “Nee, ik blijf nog langer”, sprak Henk vastberaden. Maar daar staken de managers en de directie al snel een stokje voor.

Henk heeft tegenwoordig een handel in tweedehands rolstoelen voor export naar Polen en rijdt nu in een Canta: een automobiel die men mag berijden zonder rijbewijs.

1 reactie

  1. http://Michiel%20van%20Loon 7 november 2016 at 21:49

    Prachtig Ton,
    Zet ook eens wat op het VvPN forum van deze proza. Of in ons Nieuwsbriefje.


Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *