F3# en de gierende rinkel
Ik wilde net mijn stemsleutel van de laatste stempen afnemen of de uitvoerende pianist
stond al naast me. Hij duwde me bijna opzij om plaats te nemen op de pianobank. “Slecht!”, zei hij, terwijl hij de F3# aansloeg en verwijtend keek. “Nee, goed!”, zei ik. “Slecht!!”, klonk het wederom. De pianist zijn wieg had niet in Nederland gestaan.
Ja wat moet ik daar nu mee, dacht ik. Ik pakte mijn stemsleutel en zei: “We zullen de F3# samen stemmen.” De pianist, die zowat op mijn schouder hing, luisterde aandachtig mee terwijl hij afkeurende geluiden en signalen uitzond. “Slecht!! Slecht!!”. Maar wat de pianist niet wist, was dat ik al vaker in die ruimte gestemd had, met verschillende instrumenten die zonder uitzondering een gierende rinkel lieten horen als je de F3# aansloeg. Het zit dus ergens in de zaal.
De spanning bij de pianist liep snel op, ondanks mijn uitleg dat het niet in de piano zit maar in de zaal. “Geen sprake van. Slecht!”, klonk het weer. “Slecht! Jij geen professional!”. Ik deed de pianist, die zo vlak voor de uitvoering bijna op ontploffen stond, een voorstel: “Oké goed, we rijden de grand de zaal uit de gang in en testen daar de F3#.” Tot mijn verbazing klikte de pianist terstond de grand van de rem, waarop ik naar de dubbele deur liep die uitkomt op de gang.
Gebroederlijk duwden we samen de grand de gang op waar het publiek al passeerde. De directeur, die inmiddels ook ten tonele verscheen, vroeg verbaasd wat hier allemaal gaande was. “Ja, we hebben een dispuut over een rinkel in F3#.” De pianist, die niemand zag of opmerkte, sloeg keihard de F3# aan en… weer die rinkel! Waarop de pianist zijn handen ten hemel hief en rood aanliep. Paniek maakte zich een moment van mij meester en het zweet brak mij uit. Ik keek om me heen. Wat nu?
Ik zei: “Ja wacht even, de deur moet nog dicht.” De pianist stond bijna op het punt mij te gaan bespringen.
Ik deed de dubbele deur dicht en sloeg de F3# aan…
De rinkel was verdwenen. Ik kon weer adem halen.