Nadat ik gestopt was voor de slagboom van de kazerne en mij had gelegitimeerd, mocht ik het terrein oprijden. Bij de receptie was men kennelijk goed op de hoogte van mijn komst. Ik werd verwacht en er was een bevel uitgegaan dat het stil moest zijn tijdens het stemmen van de vleugel van de generaal zijn dochter. Het was een kolossaal terrein en al gauw stond ik in dubio op een T-splitsing. Gelukkig kwam juist een groep cadetten mijn kant op marcheren die op mijn teken staande hield. Ik vroeg waar het hoofdkwartier van de generaal was en waar de vleugel stond. Tot mijn verbazing was de groep cadetten ook goed op de hoogte van mijn komst en wees mij efficiënt de weg. Na nog wat heen en weer geloop en een imposant bordes te hebben beklommen stond ik dan eindelijk bij de vleugel.
De vleugel stond in een enorme salon met prachtig meubilair, comfortabele zetels, boekenwanden en diverse kabinetten die reikten tot het plafond. De kamer was stil en straalde een serene rust uit; iets wat door stemmers zeer gewaardeerd wordt. Juist op het moment dat ik mijn stemsleutel op de stempen wilde plaatsen om te beginnen, stond er plots een militair naast me. Met een ietwat bedrukt gezicht maakte hij bij voorbaat zijn excuses met de mededeling dat er wat lawaai zou kunnen ontstaan bij werkzaamheden die niet meer konden wachten. Er zou kort na het stemmen van de piano een muzikale uitvoering plaatsvinden en daar moest de salon voor worden ingericht. “Nou ja,” zei ik, “het zal wel gaan. Ik stop wel als het moet.” “Nee, nee,” zei de militair in kwestie, “geen sprake van. Gaat u gewoon stemmen.”
Ik boog mij over de vleugel en sloot mij van mijn omgeving af; iets wat nodig is om juist te stemmen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de salon zich met groene schimmen vullen, maar het bleef doodstil. Toen ik klaar was met stemmen en ik ‘ontwaakte’ uit mijn concentratie, merkte ik plots dat ik in een andere kamer stond. De stoelen, boekenkasten en kolossale kabinetten waren verdwenen en er was een soort auditorium voor in de plaats gekomen, compleet met muziekinstrumenten voor een heel ensemble.
Hoe hadden ze dat gedaan zonder enig geluid te maken, vroeg ik mij verbaasd af. Op sokken? Die zware kasten? Wat een kerels! Wauw.
